معلم کاشف

کار آفرینی به عنوان واحدهای درسی در بسیاری از رشته‌ها تدریس می‌شود. درگوشه و کنار دنیا مؤسسات و مراکزی وجود دارند که طی دوره‌هایی مهارت‌های کارآفرینی را به دیگران می‌آموزند.

بسیاری از نظریه پردازان معتقدند که اصول و مبانی کارآفرینی باید در رده‌های سنی پایین‌تر آموزش داده شود تا هرگاه فرد به سن جوانی رسید این آموزش‌ها نمود بیرونی پیدا کند و در زمان درست فرد را تبدیل به یک کارآفرین کند. در برخی موارد کارآفرینان را همانند مدیران تربیت کرده و آموزش می‌دهند در صورتی که این دو کاملاً از هم متمایزند. مدیر به دنبال اجراست اما یک کارآفرین همواره به دنبال ایده‌های نو و خلاقانه است.

آنچه در مدارس کارآفرینی به عنوان شعار مطرح می‌شود این است که “ مشکلات یک فرصت هستند“.

فرد برای کارآفرین شدن نیاز دارد که ابتدا مشکلات و معضلاتی که در اطرافش وجود دارد را شناسایی کند و آن‌ها را به چشم مانع نبیند. باید مشکلات را به عنوان فرصت تازه در نظر بگیریم و برای برطرف کردن آن به راه حل‌هایی سریع و بدیع فکر کنیم.

برای رسیدن به این هدف مدارس کار آفرینی با مفهومی تحت عنوان خلاقیت ساختارشکنانه شروع به کار می‌کنند. آن‌ها با این مفهوم سعی در افزایش توانایی برای تغییر نگرش نسبت به جهان دارند.

در این قسمت تاکید بر روی یادگیری است. پس از اینکه فرد یاد گرفت که چگونه مشکلات دنیای اطرافش را تشخیص دهد و چندین راه حل برای برطرف کردن آن پیشنهاد داد، وقت آن می‌رسد که در کنار یادگیری مهارت‌های دیگر از این ایده‌ها در بازار کسب و کار استفاده کند و میزان کارآمدی و کاربردی بودن آن را بسنجد.

این مدارس افراد علاقه مند و مستعد را در خود پرورش می‌دهند. مهارت‌هایی که برای تغییر دیدگاه، تفکر عمیق و سیستماتیک، تقویت کار تیمی و … لازم است را به افراد به صورت تئوریک و عملی آموزش می‌دهند.

مدارس و مراکز کارآفرینی در صورت پیدا کردن ایده‌های خاص و ویژه آن‌ها را به مراجع مربوطه معرفی می‌کنند تا از حالت ایده صرف بودن خارج شده و پیاده سازی شود؛ یعنی زمانی یک مدرسه کارآفرینی به هدف خود می‌رسد که ایده‌های افراد آموزش دیده به مرحله کاربرد برسد.

مدارس کارآفرینی در ایران

شرایط حال حاضر کشور اقتضا می‌کند تا افراد خلاق با ایده و راه حل‌های نو، پا در عرصه کسب و کار بگذارند و نیاز داریم که در عرصه‌های مختلف به این موضوع پرداخته و فرصت‌های کارآفرینی در ایران بیش از پیش مهیا شود.

باید همواره در نظر داشته باشیم چیزی که سرنوشت انسان را می‌سازد استعدادهایش نیست، انتخاب‌هایش است و امروزه کارآفرینی چیزی بیش از یک انتخاب است و تبدیل به ضرورت شده است.

 هدف بسیاری از مدارس کارآفرینی این است که جوانان به‌جای اینکه به فکر استخدام و تحقق اهداف مدیر خود باشند با خلاقیت و طرح ایده‌های نو با کسب مهارت‌های کارآفرینی برای تحقق رویای خودشان تلاش کنند.

تربیت نیروی انسانی خلاق، متخصص، کارآفرین، مسئولیت‌پذیر، آینده‌نگر، فعال و نوآور از اهداف این مراکز است. در این مدارس افراد از ابتدا با مهارت‌های اجتماعی آشنا می‌شوند. در ایران هنوز راه تا تأسیس و افزایش مدارس کارآفرینی موفق و پربازده زیاد مانده است و باید در این زمینه از طرف بخش خصوصی و هم دولتی حمایت‌هایی صورت پذیرد.

البته همایش‌های بسیاری به‌صورت دوره‌ای در اقصی نقاط کشور در این زمینه برگزار می‌شود ولی هنوز تا گسترش مدارس کارآفرینی از سنین پایه فاصله بسیار زیاد است.

بسیاری از مدارس و مؤسسات کارآفرینی علاوه بر آموزش‌های تئوریک با برگزاری کلاس و کارگاه‌های مختلف به آموزش توانمندی‌های اجتماعی، مهارت‌های ارتباطی، رویکردهای خلاقانه و… می‌پردازند.

هدف آن‌ها کاهش افرادی است که بدون در نظر گرفتن نیازهای جامعه وارد دانشگاه شده و به دلیل فرآیند آموزشی ناقص و ناکارآمد، بدون یادگرفتن مهارت‌های لازم و کاربردی، پس از فارغ‌التحصیلی به‌جای اینکه جذب بازار کار مرتبط با رشته خود شوند فقط آمار بیکاران را بالا می‌برند.

افراد کارآفرین علاوه بر اینکه می‌توانند به موفقیت‌های بزرگ و منافع شخصی برسند می‌توانند منشأ تحولات بزرگی در زمینه‌های صنعتی، تولیدی و خدماتی شوند. در مدارس کارآفرینی دست‌یابی به منابع و منافع مالی ناشی از کارآفرینی یک ارزش تلقی می‌شود و این ارزش خود انگیزه‌ای برای خلق ایده‌های نو و به ثمر رساندن آن‌ها می‌باشد.

بخشی از اقداماتی که در مدارس کارآفرینی صورت می‌پذیرد به این صورت است:

• افزایش مهارت در کارهای تیمی
• پرورش خلاقیت
• برنامه‌ریزی شخصی بلندمدت
• مهارت‌های تقویت سخنوری و فن بیان
• شناسایی افراد خلاق و نوآور
• مهارت‌های افزایش تحمل شکست
• شناسایی و فروش ایده‌های ناب
• فراگیری تکنیک‌های ایده یابی و حل مسئله
• آشنایی با رشته‌های دانشگاهی و حوزه کاری آن‌ها و…

در کشور ما علی‌رغم وجود این تصور اشتباه که کارآفرینی یک پدیده مربوط به بخش خصوصی است، دولت می‌تواند تأثیر زیادی بر سلامت محیط کارآفرینی داشته و سبب عملکرد بهتر کارآفرینان در راستای رشد اقتصادی کشور شود.

دولت می‌تواند با سرمایه‌گذاری در تأسیس و ایجاد فرصت کارآفرینی در ایران مشارکت کند تا استعدادهای بیشتری کشف و به کار گرفته شوند. این امر می‌تواند همچون معامله دو سر بُرد برای دولت عمل کند. پرورش چنین افراد خبره و خلاقی که برای بزرگ‌ترین مشکلات، راه‌حل‌های سریع و درست ارائه می‌کنند می‌تواند سرمایه‌گذاری پرسودی برای یک کشور محسوب شود.